Ο αναπόφευκτος, ανθρώπινος «ρατσισμός»

«Πλούσιος και Φτωχός ή Ειρήνη και Πόλεμος», ονομάζεται αυτός ο πίνακας άγνωστου Ολλανδού ζωγράφου του 17ου αιώνα.

Λήμμα «ρατσισμός». Λεξικό Μπαμπινιώτη, σελ. 1531.

«ρατσισμός (ο) η κοινωνική ή πολιτική πρακτική διακρίσεων, που βασίζεται στο δόγμα της ανωτερότητας μιας φυλής, εθνικής ή κοινωνικής ομάδας και στην καλλιεργημένη αντίληψη των μελών της ότι οφείλουν να περιφρουρήσουν την αμιγή σύσταση, την καθαρότητα της ομάδας τους καθώς και τον κυριαρχικό τους ρόλο έναντι των υπόλοιπων φυλετικών, εθνικών, κοινωνικών κ.λπ. Ομάδων, που θεωρούνται από αυτά κατώτερες: φυλετικός / κοινωνικός ~ φαινόμενα ρατσισμού εναντίον ξένων μεταναστών. [ΕΤΥΜ. Μεταφορά του ιταλ. Razzismo. Βλ. κ. ράτσα]»

Η λέξη κλειδί στον ορισμό αυτής της λέξης είναι η «διάκριση». Αν εμπιστευθούμε την σύγχρονη κρατική και υπερκρατική ιδεολογία, η διάκριση που βασίζεται στην κοινωνική, εθνική ή φυλετική προέλευση είναι αξιοκατάκριτη πράξη και σύντομα θα τυγχάνει κολασμού από τα ποινικά δικαστήρια της χώρας. Οι πολίτες του αιώνα μας δεν πρέπει να κάνουν διακρίσεις – τουλάχιστον κοινωνικές, εθνικές ή φυλετικές. Η επιδίωξη πίσω από την «αγαθή» προαίρεση των κλειδοκρατόρων της εξουσίας και των τροχονόμων του χρήματος φαντάζει περίπου «βιβλική». Σε αμιγώς θεωρητικό, θεολογικό επίπεδο, οι Επικυρίαρχοι δείχνουν να επιδιώκουν να επιστρέψουν την ανθρωπότητα στην εδεμική νεότητά της. Δηλαδή, στον τόπο και τον χρόνο όπου δεν μπορούσαν οι πρωτόπλαστοι να ξεχωρίσουν το καλό από το κακό – ελλείψει του κακού ως μέτρο σύγκρισης. Κοντολογίς, αυτοί που μετατρέπουν τον πλανήτη σε αβίωτη κόλαση καμώνονται πως θέλουν να προκαλέσουν την δημιουργία επίγειου παραδείσου!
 

Ένστικτο – λογική

 Η πνευματική κατασκευή του «αντιρατσισμού» μπάζει, επειδή διεμβολίζει και καταστρέφει δύο στεγανά από τα οποία δεν μπορεί να ξεφύγει ο έμφρων άνθρωπος: το ένα είναι η λογική και το άλλο το ένστικτο. Μας θέλουν να μην κάνουμε διακρίσεις αλλά αν σταματήσουμε να προβαίνουμε σε αυτές θα γευτούμε πολλή περισσότερη δυστυχία απ' όση αρχικά μας επιφυλάσσει το πεπρωμένο. Η λογική μας επιβάλλει να διακρίνουμε τον ισχυρό από τον ανίσχυρο. Τον φίλο από τον εχθρό. Τον θύτη από το θύμα. Εκείνον που μας ταιριάζει πνευματικά, κοινωνικά, επαγγελματικά, ιδεολογικά από κάποιο άλλο, πλήρως ασύμβατο πρόσωπο. Ο εγκέφαλός μας και τα δεδομένα που αποθηκεύει με καταιγιστικούς ρυθμούς, μας διατάζει να κάνουμε όσες περισσότερες διακρίσεις μπορούμε για να αντεπεξέλθουμε στο ράλι της εξέλιξης και του προσπορισμού δύναμης, αναγνώρισης, συμμάχων και ευδαιμονίας.

Επίσης, το ένστικτο με την ακατάβλητη ορμή του και την απολυτότητα της ίδιας της ύπαρξής του εξαναγκάζει τον άνθρωπο να «φοράει» διαφορετικές συμπεριφορές ανάλογα με τη σωματοδομή, τη μορφή και τη χημική-ορμονική ιδιοσυστασία του άλλου. Ο δέκτης του οπτικού ερεθίσματος, χωρίς να έχει επηρεαστεί από οποιαδήποτε ιδεολογία, συμπεριφέρεται καλύτερα σ' όποιους έχουν καλογυμνασμένο σώμα, προσεγμένο ντύσιμο και ευχάριστη οσμή παρά σε ανθρώπινα ράκη που όζουν από την απλυσιά και τα ενδύματά τους είναι διαλυμένα από την πολυκαιρία. Κάποιοι διακρίνουν ευμενώς τις ξανθιές, κάποιες άλλες τους μελαχρινούς με τα έντονα ζυγωματικά και ορισμένοι αντιπαθούν -με την πρώτη ματιά- συνανθρώπους τους που χαρακτηρίζονται από έντονη τριχοφυΐα ή από την έλλειψή της. Φυσικά, πρέπει να σημειωθεί και η πάνδημη απέχθεια, η χλεύη και η δυσμενέστατη διάκριση προς τα πρόσωπα που συνηθίζουν να μεταβάλλουν γνώμη και πράξεις εν ριπή οφθαλμού...

Η δύναμη του χρόνου

Όσα νομοθετήματα κι αν εγκρίνει η παρούσα και η επόμενη σύνθεση της Βουλής, οι κοινωνικές διακρίσεις δεν θα πάψουν να υφίστανται. Άλλωστε την σημαντικότερη απ' όλες -την προτίμηση των πλουσίων έναντι των φτωχών- μας τη διδάσκει η συμπεριφορά των ολίγιστων πολιτικών που θυμούνται τους ανήμπορους συμπολίτες μας προεκλογικά και επισκέπτονται... ψιλικατζίδικα με την προσποιητή καλοσύνη του Φαρισαίου και την έκπληξη παιδιού που βολτάρει σε ζωολογικό κήπο...

Και σε εθνικό και θρησκευτικό επίπεδο θα διατηρηθούν οι διακρίσεις (έστω και κάπως πιο βουβές λόγω του φόβου της ποινής). Οι Έλληνες θα συνεχίσουν να συμπαθούν περισσότερο τους Αυστραλούς παρά τους Τούρκους. Οι Ιταλοί θα συνεχίσουν να δείχνουν εγγύτεροι ημών, συγκρινόμενοι με τους Γερμανούς. Οι Σέρβοι πιο «αδέλφια» μας από τους Κοσοβάρους και οι ομόδοξοι Ρώσοι πιο φιλέλληνες από τους Πακιστανούς.

Το ζήτημα είναι οι διακρίσεις μας (που δικαιούμεθα να τις κάνουμε, να τις υπερασπιζόμαστε και να τις πιστεύουμε) να μην μας οδηγούν στην αδικία. Αυτό είναι το απάνθρωπο και όχι το να λειτουργεί η κρίση και το το σώμα μας. Δυστυχώς, πάνω στην σκόπιμη σύγχυση των όρων «διάκριση» και «αδικία» οικοδομείται η Βαβέλ της ανοησίας της κυρίαρχης ιδεολογίας.

πηγή:adiavroxoi.blogspot.gr