Προτάσεις αυτοεξορίας

Κάθε τρεις και λίγο βλέπουμε στην τηλεόραση, συνήθως σε ντοκιμαντέρ, αφηγήσεις πολιτικών και άλλων παραγόντων του δημόσιου βίου, που σου ραγίζουν την καρδιά. Ο ένας έπνιγε τον πόνο του για την Ελλάδα στα Παρίσια κι έκανε σπονδές με σαμπάνια και ακριβό οίνο στην απελευθέρωση της χώρας μας..

του Παναγιώτη Λιάκου

Καθημερινά, σε περιόδους ανωμαλίας, οι εκλεκτότεροι του έθνους ρίσκαραν το κεφάλι τους δίπλα στον Σηκουάνα (ο κίνδυνος πνευμονίας από την αφόρητη υγρασία του, υπαρκτός). Αψηφώντας τη σωματική τους ακεραιότητα, λάμβαναν χιλιάδες θερμίδες από τα κρουασάν που κατανάλωναν αφειδώς. Παράτολμοι, μαχητές και πείσμωνες όντες, ήθελαν να είναι γεροί για το αντάρτικο πόλης (το οποίο περιέργως έγινε έπειτα από την πτώση της δικτατορίας) και έτρωγαν του σκασμού. Τι να φτουρήσουν η φονική χοληστερίνη, τα ύπουλα τριγλυκερίδια και το απάλευτο ζάχαρο που συνοδεύουν τα φουά γκρα, τα εκλέρ και τους φασιανούς, όταν ο μπροστάρης του λαού χτίζει μπράτσα και μπάκα για την απελευθέρωση; Ασε που διάβαζαν κιόλας για να είναι γερή, ασάλευτη η ιδεολογική τους υποδομή, όταν η πικρή πατρίδα θα ζητούσε επιτέλους τα φώτα τους.

Μαϊάμι

Πιο ριψοκίνδυνες από τις εμπειρίες τους είναι οι αφηγήσεις τους. Ο φορομπηγμένος τηλεθεατής δεν έχει πάντοτε πρόχειρα χαρτομάντιλα για να σφουγγίσει τα καυτά δάκρυά του, ούτε εφεδρική τηλεόραση για να αντικαταστήσει εκείνην που (ίσως) σπάσει εκτοξεύοντας το πλησιέστερο τασάκι.

Ωστόσο, πέρα από την αναπόφευκτη συγκίνηση και την ηδυπαθή νοσταλγία για τα χρόνια της νιότης, υπάρχει και το πρακτικό μέρος της υπόθεσης. Η Ελλάς δεν μπορεί να αντέξει έναν δεύτερο ξεριζωμό σημαινόντων προσώπων. Τώρα, το να φύγουν τρία ή τέσσερα εκατομμύρια άνεργοι ιθαγενείς δεν είναι κάτι σημαντικό. Θα τους αντικαταστήσομεν με αλλοδαπούς, οι οποίοι κοστίζουν λιγότερο. Τα τεφαρίκια δεν πρέπει να φύγουν. Αλλά κι αν φύγουν, πού να πάνε; Καλό το Παρίσι, αλλά είναι λιγουλάκι πασέ, ντεμοντέ. Μήπως ένα Μαϊάμι θα βόλευε; Κι αυτό έχει υγρασία, αλλά διαθέτει και μια απόσταση ασφαλείας από τη διακεκαυμένη ζώνη της Ευρώπης της Μέρκελ.

Να πάνε στην Κούβα, στη Βόρειο Κορέα; Οχι δα. Αυτές τις προτείνουν για τους άλλους, όχι για την πάρτη τους. Καλός ο κομμουνισμός, αρκεί να τον λούζονται άλλοι. Πού να καταφύγουν οι καλοί μας; Εχετε καμιά ιδέα;