Η φιλοξενία στην Αρχαία Ελλάδα

Η καταιγιστική και ενορχηστρωμένη προσπάθεια υποβάθμισης και διάλυσης της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ παιδείας δεν αποσκοπεί μόνο στη δημιουργία γενεών χωρίς πνευματική καλλιέργεια, ιστορική – εθνική συνέχεια και πολιτικοκοινωνική αντίληψη ενότητας αλλά και ανθρώπων που – λόγω άγνοιας- εύκολα αποδέχονται και ενστερνίζονται κίβδηλες και ύπουλες απόψεις που «σερβίρονται» σαν απόλυτες αλήθειες. Στην συνεχιζόμενη προσπάθειά μας να αποκαλύπτουμε την αλήθεια σε κάθε μορφή παραχάραξης και διαστρέβλωσης της ιστορίας και του Ελληνικού πολιτισμού θα ασχοληθούμε με το θέμα της ελληνικής φιλοξενίας.

Είναι γνωστή τοις πάσι η προσπάθεια των ΜΜΕ να «αναδείξουν» την φιλοξενία των αρχαίων Ελλήνων σε πρωταρχικό πολιτισμικό γνώρισμα, καθιστώντας έμμεσα την σημερινή ελληνική κοινωνία που υποφέρει από τα εκατομμύρια των εισβολέων ως ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να τους αποδεχθεί αν θέλει να «τιμά» την ελληνική της ταυτότητα.

Ο Ξένιος Ζεύς διαλαλείται προς όλες τις κατευθύνσεις από αυτόκλητους κοινωνικούς ταγούς και ψιττακίζοντες.
Τι ήταν όμως στην πραγματικότητα ο Ξένιος Ζευς;
Στην Αρχαία Ελλάδα η φιλοξενία εθεωρείτο πράξη αρετής. Τους ξένους προστάτευαν ο Ξένιος Δίας και η Αθηνά η Ξενία, όπως και οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης. Υπήρχε θεία απαίτηση για την περιποίηση των ξένων και εθεωρείτο αμάρτημα η κακή αντιμετώπισή τους. Η φιλοξενία ακολουθούσε μία ιεροτελεστία και παρέχονταν σε κάθε ξένο, ο οποίος ανεξάρτητα από την τάξη που ανήκε, μπορούσε να μείνει σε ειδικό δωμάτιο στον «ξενώνα». Η φιλοξενία είχε σημαντική κοινωνική δύναμη, διότι μπορούσε να συνδέσει άτομα οποιασδήποτε τάξης, ακόμη και απλούς πολίτες με βασιλιάδες. Στα χρόνια του Ομήρου, σε όποιο σπίτι και αν πήγαινε ένας ξένος, θα έβρισκε φιλοξενία. Κάτι τέτοιο αφορούσε όλες τις Πόλεις Κράτη της Ελλάδας, αν και οι Θεσσαλοί και οι Αθηναίοι φημίζονταν ειδικά για τη φιλοξενία τους. Η αποδοχή ενός ξένου για φιλοξενία λεγόταν «εστιάν» ή «ξενίζειν» ή «ξενοδοχείν». Ο ξένος με την άφιξή του έκανε ευχές στην οικογένεια που τον φιλοξενούσε και στην αναχώρηση δεχόταν δώρα. Όταν εμφανιζόταν ένας ξένος, ο κύριος του σπιτιού ή στην περίπτωση σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες «ξενοδόχος» ή «στεγανόμος», ή «εστιοπάμμων» ή «ναύκληρος», τον προσκαλούσε στο σπίτι του και παρέθετε γεύμα προς τιμή του.
Τώρα ας έρθουμε στην ουσία του θέματος. Ποιος εθεωρείτο «ξένος» στην αρχαία Ελλάδα; Την απάντηση δεν θα την δώσουμε εμείς, αλλά ο Σέλευκος: ΞΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΛΗΝ ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΠΟΛΗ. ΟΙ ΑΛΛΟΕΘΝΕΙΣ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ, ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΗ ΔΑ (ΓΗ) ΠΟΥΣ (ΠΟΔΙ) ΑΥΤΟΣ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΥ ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥ ΠΑΤΑΕΙ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΗ. ΑΠΟ ΚΕΙ ΒΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ Η ΛΕΞΗ ΠΟΤΑΠΟΣ.Ο ΞΕΝΙΟΣ ΖΕΥΣ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ ΓΙ΄ΑΥΤΟΥΣ. ΟΥΤΕ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΟΥΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΑΦΗΝΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ.
Φανταστείτε τώρα ποια θα ήταν η αντιμετώπιση των σημερινών αλλόφυλων και αλλόθρησκων εισβολέων από τους αρχαίους Έλληνες. Για να αποκαθίσταται η αλήθεια, και για να μην προλάβουν κάποιοι μικρόνοες να μας κατηγορήσουν  για «ξενοφοβία», τους απαντούμε τα εξής: Δεν φοβόμαστε τους εισβολείς αλλά έχουμε τη δύναμη και την οξυδέρκεια να εκτιμούμε τις καταστάσεις χωρίς να στρουθοκαμηλίζουμε όπως οι επίδοξοι μικρόνοες εγκάθετοι «κατήγοροί» μας, τους οποίους δικαίως εμείς στο εξής θα κατηγορούμε για «αληθοφοβία». Κύριος στόχος μας δεν είναι οι εισβολείς. Είναι οι μηχανισμοί που απεργάζονται τη διάλυση του έθνους. Αυτούς θα πατάξουμε. Στη συνέχεια το πρόβλημα των εισβολέων θα επιλυθεί από μόνο του και σε ελάχιστο χρόνο.

Πηγή: zougla.gr