Ψυχάρης, Βήμα και η ταξική επαγρύπνηση του ΣΥΡΙΖΑ

Εννοείται ότι για όποιους γνωρίζουν την γερμανοπροτεστάντικη νοοτροπία κάποια πράγματα δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Μόνο μια αγράμματη μεταπρατική κλεπτοκρατική άρχουσα τάξη όπως η ελληνική ίσως δεν καταλαβαίνει. Μα ταυτόχρονα και διόλου παράδοξα δεν καταλαβαίνει επίσης η μεγαλύτερη μερίδα μιας ιδεοληπτικής αριστεράς.

Σε δημοσίευση του Βήματος της Κυριακής, ο εκδότης του Βήματος ανακάλυψε τον κίνδυνο αποικιοποίησης της χώρας από το Δ΄ Ράιχ, και λίγο μετά στην ίδια γραμμή κινήθηκε το Μέγκα Τσάνελ και πιο προσεκτικά είναι η αλήθεια ο Alexis του ΣΚΑΙ. Εννοείται ότι δεν τους έπιασε κανένας πόνος για την νέα κατοχή, την κοινωνική εξαθλίωση και την καταστροφή...

 του Μιχάλη Χατζηπέτρου

 Απλά κατάλαβαν ότι στο νέο τοπίο που σχεδιάζει το Ράιχ για να ξεκοκαλίσει συνολικά τη χώρα οι περισσότεροι εξ αυτών δεν έχουν θέση. Με την άνεση ενός μπλητζκρήγκ οι Φούχτελ και Ράιχενμπαχ σαρώνουν τα πάντα, από τράπεζες μέχρι την τελευταία δημοτική επιχείρηση καθαριότητας. Οι νεοπρώσσοι της Μέρκελ θέλουν υποταγή απόλυτη με χαμηλά αμειβόμενη υπαλληλική σχέση. Βέβαια δεν χρειάζεται να αναλύσουμε το ρόλο των καναλαρχών και μιντιαρχών της διαπλοκής στο ρόλο της ιδεολογικής υποστήριξης στο μνημονιακό κόμμα. Οι χαζοχαρούμενοι των πρωϊνάδικων συμπληρώνουν άνετα τους τρομοκράτες των ειδήσεων των οκτώ, αντάμα με τα στημένα «δημοκρατικά» πάνελ όπου η αναλογία μνημονιακών-αντιμνημονιακών είναι το λιγότερο τρία προς ένα. 
Όταν λοιπόν το Βήμα, η μηντιακή ναυαρχίδα του συστήματος ανακαλύπτει τα αυτονόητα, τότε είναι σίγουρο ότι το σύστημα έχει τεράστιες εσωτερικά ρήγματα, που σε λίγο θα γίνουν διά γυμνού οφθαλμού ορατές και στους απ έξω. Με αυτά και μ’ αυτά, ο δημοκρατικός αντιμνημονιακός χώρος με προεξάρχουσα υποτίθεται την αριστερά θα ‘πρεπε να αγάλλεται.

Όμως κάποιοι της αριστεράς και ουκ ολίγοι ανησυχούν. Ένας εξ αυτών είναι και ο Χ. Λάσκος, νέος ιδεολογικός αστέρας του ΣΥΡΙΖΑ, από τη Θεσσαλονίκη. Σε άρθρο του κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την «αριστερά που είναι επιρρεπής σε εθνικοπατριωτικές αφηγήσεις» και υπενθυμίζει την ταξικότητα και τον διεθνισμό του ΣΥΡΙΖΑ που αφορά «την εργατική τάξη όλου του κόσμου».

Τι να πει κανείς και τι να πρωτοπιάσει. Το ότι ο έλεγχος των τραπεζών, για παράδειγμα, θα είναι πολύ ευκολότερος αν η ιδιοκτησία είναι ελληνική και όχι γερμανική; Το ότι ο έλεγχος και του τελευταίου Δήμου από τους Φούχτελ και ΣΙΑ αφορά σε ποσοστό το 80% και βάλε της ελληνικής κοινωνίας; Όσο για την ελληνική εργατική τάξη, αυτή απλά δεν υπήρξε ποτέ όπως την έχουν στο κεφάλι τους οι διανοούμενοι της αριστεράς στην Ελλάδα. Ο εργάτης που έγινε υπεργολάβος στην οικοδομή, λογουχάρη, που κατατάσσεται ταξικά; Ο εμποροϋπάλληλος που έχει και μια άδεια περιπτέρου στ’ όνομα της γιαγιάς του; Ο δημόσιος υπάλληλος που αξιοποιεί τον ελεύθερο, εν ώρα υπηρεσίας χρόνο του στο μαγαζί της κόρης του ή της γυναίκας του;

Αυτά τα ολίγα, για να δείξουμε στον κ. Λάσκο αυτό που έλεγε ο διαπρεπής μαρξιστής οικονομολόγος Τζέημς Πέτρας, το 1987, όταν έγραφε για «μια εξαιρετικά αμμώδη και σαθρή ταξική δομή της Ελλάδας με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την κλεπτοκρατία». Για ποια ταξική Ελλάδα μιλάει ο κ. Λάσκος; Για τη μικρομεσαία δημοκρατία των μικρεμπόρων και των μικροβιοτεχνών, ή των αγροτών που η μνημονιακή καταιγίδα στέλνει στην αποτέφρωση; Για τους ανέργους που αυτοκτονούν κλεισμένοι σπίτια τους ή για τους μικρομεσαίους που απαγχονίζονται στα μαγαζιά τους;

Όλες βέβαια οι δήθεν ταξικές ιδεοληψίες των διανοουμένων της αριστεράς έχουν τη ρίζα τους στην προ μνημονίου εποχή. Δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι η για γεωπολιτικούς λόγους προσδεδεμένη στη Δύση Ελλάδα, δεν ήταν εν τέλει και πολύ μακριά από τις συνθήκες της περιφέρειας. Ούτε το ότι η γεωπολιτική της θέση επέβαλε μια συνθήκη «παρασιτικής απόφυσης» που θόλωνε τα νερά. Οι κύριοι διανοούμενοι προφανώς νόμιζαν ότι ζούσαν στο Μπράιτον, το Παρίσι ή την Φλώριντα.

Για όλους αυτούς, ποιος είναι ο κίνδυνος της επιρρεπούς σε «εθνικοπατριωτικές αφηγήσεις» αριστεράς; Μήπως η μεγάλη εαμική παράδοση του ’41-’44; Είναι ο αγώνας της ΕΔΑ από το 1955 για αυτοδιάθεση-Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα; Ποιοι ήταν οι επιρρεπείς κατά το παρελθόν;  Ο Πασσαλίδης, ο Ηλιού, ο Σβορώνος και ο Μοσκώφ;

Εξ όσων προσωπικά γνωρίζω, ο Χ. Λάσκος είναι ρέκτης της μεσοπολεμικής ιστορίας του γερμανικού Κ.Κ. και της περιπέτειάς του μέχρι την επικράτηση του ναζισμού. Ας διαβάσει και κάτι άλλο, πάνω-κάτω δυο δεκαετίες μετά που αφορά και στη χώρα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει: Το Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα του αείμνηστου Μπάτση. Εκεί θα δει σε ειδικό κεφάλαιο πως οι Ναζί εξόντωσαν τη μεσοπολεμική αστική τάξη που αρνήθηκε συνεργασία μαζί τους. Θα θυμηθεί επίσης πως τη θέση της πήραν οι ταγματασφαλίτες, οι μαυραγορίτες και οι λαδέμποροι της Κατοχής.

Τώρα που το ευρωπαϊκό όνειρο καταρρέει και η ανεργία πάει για 40%, ένα νέο σχέδιο εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης έχει εν δυνάμει τη στήριξη άνω του 80% του ελληνικού λαού. Μια γραμμή «διεθνιστική» έτσι όπως την εισηγείται ο Χ. Λάσκος τι απήχηση μέσα στην ελληνική κοινωνία έχει πέρα από το να τσιμεντώνει πάνω σε σκληρά ιδεολογήματα κάποιους φοιτητές με ευγενή ταξική προέλευση, και όποια διανοούμενα στρώματα έχουν ακόμα την πολυτέλεια των φαντασιώσεων (το πιο εύπορο κομμάτι των καθηγητών Γυμνασίων και Λυκείων, και τα μεγαλοστελέχη των ΜΚΟ που δεν έχουν απολυθεί);

Στην πραγματικότητα δεν τίθενται τα νεφελώδη ταξικά ερωτήματα που θέτει ο Χ. Λάσκος. Υπάρχει η ταξική διάσταση, εγγράφεται εντός του εθνικοαπελευθερωτικού, και έχει να κάνει με το ποιος εν τέλει «θ’ αναλάβει την ευθύνη» που έλεγε ο Σαββόπουλος. Περί αυτών, ας διαβάσει ο Χ. Λάσκος την τελευταία συνέντευξη του πιο συγκροτημένου κατά τη γνώμη μου διανοουμένου που αυτή τη στιγμή διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, του Λαοκράτη Βάσση, στον τελευταίο Δρόμο της Αριστεράς.

Και περί των άλλων, αξίζει να σημειώσουμε για τον κατά τα άλλα συμπαθή εκπαιδευτικό, ότι προέρχεται από ένα περιβάλλον, της Θεσσαλονικιώτικης αριστερής διανόησης που είναι από τα πιο σκληρά εθνομηδενιστικά της Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λιάκος και η Ρεπούση από εδώ ξεκίνησαν. Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η πόλη έχει βγάλει Μπουτάρη, και τους πιο εξώφθαλμα ευθυγραμμισθέντες μαζί του αντιεξουσιαστές. Γιατί ζούμε σε μια πόλη, όπου ο κύκλος των «διανοούμενων» της αριστεράς έχει να κάνει με το 4% – 5% των πολιτών της που καθορίζουν τους ιδεολογικούς-εκπαιδευτικούς μηχανισμούς της πόλης, και ποτέ δεν κατάφερε να επικοινωνήσει με τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Αυτής της παράδοσης είναι τέκνο ο Χ. Λάσκος, αυτά κομίζει στο «νέο εγχείρημα της κυβερνώσας αριστεράς» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που η ιδεολογική γραμμή την οποία εκφράζει ο κ. Λάσκος κυβέρνησε τη χώρα με τον Σημίτη, και αποτελεί το κύριο μέρος του προβλήματος –κι όχι βέβαια απαρχή για κάποια λύση…

πηγή:ardin-rixi.gr