’’Γαλάζιο.Ω,απέραντο Ελληνικό γαλάζιο…’’

 Κυκλάδες…Μύκονος,Σαντορίνη, Δωδεκάνησα…Κως,Ρόδος…

Τόσο μαγευτικά κι όμως τόσο αληθινά.Τόσο μακρινά κι όμως τόσο προσιτά,ούτε για μια στιγμή απόμακρα.Μπορείς να τα μυρίσεις,να τα νοιώσεις,να τ’αγκαλιάσεις,να τα κλείσεις για πάντα στην ψυχή σου διώχνοντας από μέσα κάθε τι ψεύτικο,καθημερινό,ασήμαντο για νου και σώμα.

Ατέλειωτη ομορφιά,τροφή για το μυαλό-για το μυαλό το διαυγές κι όχι το σάπιο απ’το σύνηθες γκρίζο.Τροφή για την ψυχή.Για μια ανάσταση μετά τον πολύχρονο Γολγοθά.Τροφή για το πνεύμα,γι’αυτό το παραπεταμένο πνεύμα που το’χει φάει το σαράκι της μιζέριας.Κι αυτό το τρωκτικό που σιγοτρώει κομμάτι-κομμάτι αυτό,το όποιο νόημα ζωής.Ποιό νόημα ζωής μωρέ;

Αυτό είναι το νόημα και της ζωής και του θανάτου,η ψυχή.Αυτή η χιλιοταλαίπωρη ψυχή και η αγαλλίαση της. 

Πώς να φτερουγίσει και πάλι η ψυχή μου μωρέ; Όπως τότε που μικρός σε μυαλό και σώμα,είχα τον κόσμο όλο σ’ένα ποδήλατο και σ’ένα τόπι.Μου καταστρέψατε το όνειρο,αλλά θα σώσω την ψυχή ακόμα κι αν χρειαστεί να την τάξω στο διάβολο ή στον θεό κι όπου μακρύτερα.Με δώσατε πεσκέσι στον Προκρούστη και θέλετε να με φέρει στα μέτρα σας,στο μέγεθος της μασέλας σας.

Μα δεν τρώγομαι μωρέ,είμαι πολύ σκληρός για τα σαγόνια σας.Θα σπάσω όλο το κρεβάτι αν χρειαστεί και τα κεφάλια σας μαζί.Το σώμα μου θα σας το κάνω δώρο κάποτε,όποτε αποφασίσω.Την ψυχή μου όμως θα τη λυτρώσω,θα την κάνω παιδί του Ήλιου.Έναν μεγάλο χρυσό αετό,με μακριά γαμψά νύχια για να χωρέσετε όλοι μέσα τους.Και όσοι περισσέψετε…χα!θα ξαναγυρίσω με νύχια μεγαλύτερα,κανείς δεν γλιτώνει απ’την οργή του Ήλιου.

Γαλάζιο μωρέ…Παντοτινό,αιώνιο,αθάνατο σαν την ψυχή μου.Που αν τολμήσετε να την αγγίξετε θα σας πνίξει,θα σας στείλει στο μπλε της άβαθο σαν τα ναυάγια.Γιατί ναυάγιο είσαστε.Ένα ναυάγιο ζωής,που σαν κακοί καπετάνιοι βουλιάζετε το πλοίο και φεύγετε πρώτοι για να συνεχίσετε κι αλλού το καταραμένο έργο σας.

Σιγοφάτε το σώμα που μπορείτε-όσο μπορείτε-γιατί η ψυχή μου θα σας κάνει μια μπουκιά.

Απέραντο γαλάζιο…Αιώνια ράτσα… και μέσα απ’τους αιώνες και για πάντα.Σαν πίνακας του Ελ Γκρέκο και όχι κάποιου παράλυτου,τρελλομοντέρνου,τσαπατσούλη αδαή.

Απέραντο γαλάζιο…Αθάνατη ράτσα.Σαν ποίημα του Παλαμά κι όχι μιας ξεπεσμένης δήθεν Ευρωπαίας η ασχήμια.Γαλάζιο απ’το γαλάζιο κι όχι απ’τα ποτά ή τα ακούσματα των άλλων.Ολοζώντανο,ατέλειωτο γαλάζιο.

Χαθείτε κι εσείς και οι τέχνες σας οι άτεχνες και τα γράμματα σας τ’αγράμματα.Εδώ έχουμε γαλάζιο μωρέ,της ψυχής.Εσείς τι έχετε πέρα απ’το φθόνο; Όλα δικά μου είναι μωρέ,όλα απ’το γαλάζιο μου τα πήρατε.Δεν είστε ικανοί για τίποτα,μια παλιοράτσα κλέφτες είσαστε.Φερ’τε μου πίσω ό,τι μου κλέψατε γιατί θα’ρθει η μέρα που θα σας πνίξει όλους το γαλάζιο μου,μια για πάντα,ώστε να μην ξανασηκώσετε τα μάτια να το κοιτάξετε.

Φύγετε απ’το γαλάζιο μου,να πάτε στα δικά σας.Κι άμα δεν έχετε; Κι εμένα τι με νοιάζει μωρέ σκυλιά; Εγώ σας το δάνεισα,αλλά εσείς θέλατε να μου το πάρετε δικό σας με το ζόρι,ύαινες κι ακόμα χειρότεροι. Δεν εκτιμάτε ό,τι σας δίνουν,θέλετε τα πάντα.Άπληστοι,γύφτοι όλου του κόσμου.Αντί να κάνετε δικά σας καλά γυρνάτε τον κόσμο και χαλάτε τα καλά των άλλων γιατί δεν είστε άξιοι για τίποτα,ούτε και για το τίποτα κι αυτό πολύ το βλέπετε.

Στα κομμάτια μωρέ κι εσείς και τα μυαλά σας τ’άμυαλα.Θέλετε την ψυχή μου ε; Είναι πολύ μεγάλη για τα καλούπια σας,είναι πολύ φωτεινή και θα σας τυφλώσει.Είναι ελεύθερη,δεν φυλακίζεται στα μαύρα τα λογοκελιά σας.Φαντασμένοι,αγράμματοι ψωριάρηδες του κόσμου.

Ελάτε σιχαμένοι,όλοι σας και μόνη της η απέραντη καταγάλανη ψυχή μου.Φοβάστε μωρέ να έρθετε με πρόσωπο; Αφού είστε πιο πολλοί,θέλετε ύπουλα και τώρα; Δεν θα σας περάσει ούτε σε δέκα ζωές κι άλλους τόσους θανάτους-του σώματος κοράκια,του σώματος.Φάτε,αντέχει ο Προμηθέας χιλιάδες χρόνια τώρα.Το καθήκον του το’κανε,σας το’δωσε το φως.Φάτε τώρα μέχρι σκασμού αχάριστα όρνεα.   

                       

Dr G